W Bryllandii byliśmy zeszłej soboty po raz drugi. I kolejny raz mogliśmy spędzić tam cały dzień. 

Nieco z boku, za salą weselną, jaka się tam znajduje, umieszczone są zagrody ze zwierzętami, które kocha każde dziecko: m. in. osioł, daniele, lamy, kozy, kury, pawie, emu. Zwierzęta można dokarmiać karmą kupioną w kulkach na miejscu i widać, że one to uwielbiają! 

Na dzieci czekają tam dmuchańce, które dzieci wybierają podczas zabawy - płacisz raz, a do dyspozycji są trzy dmuchane atrakcje. Dzieci mogą skakać jak długo chcą (dopóki nie odejdą w inne miejsce). 

Obok coś świetnego- dmuchane łabędzie, do których dzieci wsiadają i ścigają się nimi po wodzie.

Dalej, pod zadaszeniem, gry i maszyny grające, świecące, a także miejsce, w którym można usiąść i coś zjeść (lody, fast food, sklepik ze słodyczami).

Do tego tor do jazdy na dinozaurach i małych gokartach.

Na końcu mamy duży plac zabaw, ze zjeżdżalniami, huśtawkami, domkiem.

Jest także możliwość przejazdu na koniku, pod nadzorem pracownika placówki.

Wszystko na świeżym powietrzu, bez opłat za wstęp. Ceny poszczególnych atrakcji nie są wygórowane, przydają się drobne biorąc pod uwagę ilość maszyn, automatów, do których są wyamgane monety. 

Do tego dochodzą przejeżdżające niedaleko pociągi (moje dzieci uwielbiają) i figury bajkowe, ogromne owady i dinozaury, przy których można zrobić zdjęcia. 

Choć z wyglądu przypominają aniołki, małe dzieci potrafią rozłożyć na łopatki niejednego dorosłego. Chciałoby się, by były wiecznie niewinne i słodkie, a tymczasem słyszymy słowa, od których łza się w oku kręci.

Źródło: pixabay.com

O co chodzi temu małemu człowiekowi?

Są dni, kiedy słowa "małe dziecko, mały kłopot, duże dzieci - duży kłopot..." nabierają jednak znaczenia. Pola skończyła 3 lata, jej zasób słownictwa jest coraz bogatszy, a my właśnie wchodzimy na nowy etap rodzicielstwa: wychowanie.

Okazuje się, że nie jest to takie proste, jak się do tej pory wydawało. Niby małe dziecko, ledwo od ziemi sięga, a jednak mnie: osobę dorosłą, wykształconą, z jakimś tam doświadczeniem życiowym, często gęsto przypiera do ściany i zmusza do szukania sposobów na podejście do własnego dziecka.
Ostatnimi czasy moje zwoje mózgowe intensywnie odpierają atak okrutnym, wwiercającym się w głowę słowom pokroju:

"Nie lubię cię / nie kocham cię / jesteś głupia".

Ego rozjuszone, zranione, podsuwa myśli: "Jak śmiesz, ja tobie całą siebie daję, tyle dla ciebie robię, a ty, dziecko bezczelne, niewdzięczne..." itd... I jest to pierwszy podstawowy błąd. W tej sytuacji zamiast skupiać się na własnych emocjach, powinniśmy nie odrywać wzroku od dziecka!

Jeżeli maluch wypowiada takie słowa, musi się dziać coś, co bardzo go porusza, wyzwala złość, wściekłość. Te słowa nie są niczym innym jak zakomunikowaniem nam, że to, co zrobiliśmy/ powiedzieliśmy burzy dziecku krew w żyłach. Kiedy już zapali się ta czerwona lampka najlepiej jest przyjrzeć się sytuacji. Takie słowa mogą paść w momencie, kiedy np.:

- nie pozwolisz dziecku siedzieć na stole, a ono bardzo chce;

- kiedy krzyczysz na dziecko w przypływie złości, bo rozsmarowało twoją ulubioną szminkę na lustrze;

- kiedy wymieszasz jogurt z sosem w Fantazji, a dziecko nie wyraziło zgody ...

- i tak dalej...

Sytuacje mogą być prozaiczne dla nas i groteskowe, ale pamiętajmy, że dzieci pojmują świat bardzo serio i dla nich naprawdę patyki zebrane na spacerze są magicznymi różdżkami najcenniejszymi w całym kosmosie.

Wiadomo, dużo lepiej byłoby usłyszeć od dziecka:

"Jestem zły, bo chciałam oglądać ten odcinek "Psiego Patrolu", a ty wyłączyłaś telewizję. I to nic, że znam go na pamięć!" zamiast "JESTEŚ GŁUPIA, NIE LUBIĘ CIĘ!", ale bądźmy ze sobą szczerzy:

dorośli także mają problem z nazywaniem swoich uczuć i często w kłótni wyrzucają sobie milion spraw, nie będąc świadomymi od czego w ogóle wymiana zdań się zaczęła. Co dopiero dzieci, które nie posiadają takiej jak rodzice wiedzy o świecie, innych ludziach, brak im tego doświadczenia i życiowego balastu?
Dla mnie samej etap macierzyństwa to jeden wielki sprawdzian moich kompetencji. Test odpowiadający na pytanie, czy już jestem DOJRZAŁYM dorosłym, czy jeszcze tylko dorosłym?

Dzieci są dziećmi, ich umiejętności interpersonalne kształtują się długi czas, a świadome komunikowanie swoich uczuć czy potrzeb, pojawia się dopiero pod dobrym kierownictwem dorosłych właśnie. I uwaga! Dziecko nauczy się kiedyś rozmawiać o emocjach, nazywać uczucia, jeśli rodzic również będzie umiał to robić! Cudów nie ma.

Co więc robić? 

Jak żyć, kiedy maluch tak ochoczo wykrzykuje niemiłe dla nas słowa? 

Przede wszystkim bierzemy to "na klatę". Nie pozwalamy ponieść się własnym emocjom. 

Wpatrujemy się w sytuację i nazywamy ją, lub próbujemy zgadnąć, o co poszło. Starsze dzieci mogą już odpowiedzieć na pytanie: 

- Dlaczego tak mówisz? 

Młodsze pewnie będą miały kłopot z odpowiedzią, więc można z nimi zgadywać:

- Jesteś zły, bo...? Złości cię, gdy...? Nie lubisz kiedy...?

Staramy się przegadać sytuację. Im bardziej dziecko poczuje, że jesteśmy nim zainteresowani, tym szybciej się uspokaja, a kiedy już rozmowy wejdą na wyższy pułap, omawiane sytuacje będą trwać dosłownie kilka minut, po czym padniecie sobie w ramiona. 

Gdy już dojdziemy do rozwiązania tej krzyżówki o haśle "nie lubię cię!" próbujemy znaleźć wyjście z sytuacji. Może to być, np. wytłumaczenie ("wzięłam tą zabawkę, bo nie wydaje mi się ona bezpieczna"), zastąpienie ("a może tym razem wypijesz wodę z zielonego kubka, a następnym razem wypijesz dwa kubki wody w kubku czerwonym?"), uspokojenie ("widzę, że bardzo cię to rozzłościło, nastepnym razem zrobię to inaczej"). 

Tu polecam Wam kilka książek, w których krok po kroku nauczycie się rozmawiać z własnymi dziećmi.

• J. Faber, J. King "Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały"
• A. Faber, E. Mazlish "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały, jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły"
• T. Gordon "Wychowanie bez porażek"

Na koniec przytoczę słowa mojej znajomej:

"Tylko spokój może nas uratować"

I jest to święta prawda.

P.S. Powyższy wpis to moja opinia, którą wyrobiłam sobie czytając wiele publikacji. Sama nie jestem ekspertem ani specjalistą, zachęcam do szukania własnych dróg i zaczytywania się w lekturze ;)

Lato pojawiło się, choć czasem jeszcze płata figle. Pomimo chmur i częstych deszczów, na skórze wciąż pojawiają się nowe pocałunki słońca, a w nas wciąż nie gaśnie energia do wyjścia poza mury domu. 

Zamknięcie nie robi dobrze. Dzieciom, mi. Robimy się nerwowi, rozkojarzeni. Swędzi w miejscach, których nie ma, odganiamy się od siebie, z żalem patrzymy przez okna.

Na zewnątrz wszystko jest inne. Jest ruch, jest zieleń, spokój lub miłe pobudzenie. Chodzimy, pływamy, wspinamy się, opalamy. Robimy tyle, ile możemy, bo jeszcze a nuż, komuś przyjdzie do głowy zamknąć nas ponownie w czterech ścianach? 

Pamiętam wakacje z dzieciństwa. Moją Mamę, która pomimo zapracowanego tygodnia, zawsze rezerwowała sobie jakiś dzień dla nas, dzieci. Rzucała hasło: "Jedziemy na wycieczkę", a my podnieceni i radośni pakowaliśmy swoje plecaczki i biegliśmy za nią. Autobusem, pociągiem, na rowerach. W lesie, na plaży, w mieście. Pamiętam każde miejsce, które Mama nam pokazała. To był szczęśliwy czas wakacyjnych beztrosk.

Teraz, kiedy sama jestem mamą, ruszam tyłek, kiedy mogę i wyjeżdżamy. Ja, Pola i Tolek. Bierzemy wózek, przekąski i bliskich nam ludzi pod rękę. Przeżywamy fajne chwile i łapiemy to lato między palce. Bo ono ucieka, chociaż jeszcze jest. 

Pola. Moja dziewczyna z coraz silniejszą osobowością. Patrzę na nią i każdego dnia uczę się jej coraz więcej. Pochłaniam ją i zachwycam taką brudną na buzi, zajętą zabawą, tonącą w jej własnych myślach i planach...

Bułeczki, chlebek, ciasto, pączki, racuchy... Uwielbiam wszystko, co drożdżowe! Kocham wręcz. A kiedy już mąż kupi kosteczkę drożdży staram się wykorzystać całą kosteczkę, w końcu towar luksusowy w dzisiejszych czasach ;) Spieszę donieść, że mam dla Was fajne przepisy!

Pogoda, trochę złośliwie, słoneczna. Powstrzymuje nas jedynie chłodny wiatr. Łatwiej przychodzi zostać w czterech kątach. 

Zajmujemy się czymś, czasami po prostu nudzimy, ale jesteśmy razem. Tata wraca z pracy - dzikie szaleństwo, aż powieki nie zaczynają robić się ciężkie. 

Tak, jak umiemy, trwamy w domu, choć kusi okrutnie, by wyjść, pospacerować, a może jednak spotkać się z kimś, na chwilę, z zachowaniem odległości, myjąc ręce i nie oddychać w swoją stronę... Nie, rozsądek wymierza siarczysty policzek. 

Patrzę na podsuwane pomysły na to, co robić ze sobą w domu. Nauka języków, książki, porządki w szafie... Banały, nad którymi pieją nauczyciele życia. 

Co to za czasy, gdy zastanawiamy się nad tym, co mamy zrobić ze swoim czasem. Szukamy na siebie pomysłów, jakbyśmy się nie znali i nic o sobie nie wiedzieli. 

Jak przetrwać z mężem? Co robić z nudzącymi się dziećmi? Nie wyobrażam sobie, jak żyli ludzie przed epoką Internetu. Skąd brali receptę na życie. 

Pamiętam za to jak dawno temu nudziłyśmy się z siostrą. W co się bawiłyśmy. Same, nikt nam nie podpowiadał! Kiedy padał deszcz albo akurat nie było prądu w całej wsi - nie chodziliśmy spać. Siedzieliśmy przy świeczkach, czytaliśmy, graliśmy w planszówki, czy bawiliśmy się cieniem. I to bez szukania o tym w Internecie! Pomysły rodziły się same. Rozmowe same się toczyły. Milczenie też nikogo nie dręczyło. Pozwalaliśmy sobie na nudę i zbijanie bąków na trawie przed domem. Teraz ktoś musi nam przypominać, że tak można.

Ludzie szaleją klikając serduszka filmom, na których ludzie śpiewają, koncentrują na balkonach. Biją brawo, uczestniczą w tym i cieszą się. W innych okolicznościach pewnie kazaliby się zamknąć lub wzywano by policję. 

Gdzieś krąży film o tym, że właśnie teraz, dzięki #zostańwdomu, ludzkość doceni to, czego nie zauważa. Swobodę ruchu, piękno miejsc, radość spotykania innych ludzi i prowadzenia rozmów. Co z tego pozostanie, gdy wirus odpuści i wrócimy na normalne tory? Czy nauczymy się chwytać chwile i spojrzenia, czy jednak znów wlepimy oczy w ekrany telefonów...? 

Utknęliśmy gdzieś w martwocie, która teraz nie ma maski. Wszyscy wiemy, jak wygląda sytuacja. Zostajemy w domach z uwagi na swoje zdrowie, zdrowie swoich bliskich. Wcześniej robiliśmy to samo, nie tłumacząc się dlaczego marnujemy siebie na całodzienne ogladanie Netlflixa czy "pogaduchy" na Messenger. 

Kto zauważy różnicę, gdy już będzie wolno, kto znajdzie czas na naukę języka nawet jeśli będzie wychodził z domu? Kto będzie dalej się do siebie przytulał, a kto pokaże dzieciom swoje ulubione strategie i ekstrakryjówki w zabawie w chowanego?

Siedzimy, dumamy, nudzimy. A to dopiero nie tak wiele zmarnowanego czasu. Wciąż mamy przed sobą drugą szansę.