O operacji, jaką jest wykonanie cesarskiego cięcia, krąży wśród mam wiele historii. Jedne przechodzą je gorzej, drugie lepiej. Niektóre ciężarne pragną cesarki, by uniknąć bólu związanego z porodem naturalnym, drugie wystrzegają się cięcia i wierzą w swoje ciało.
Pamiętam jak dziś smak truskawek zrywanych prosto z krzaka. Chrupiący między zębami piasek, kawałki zielonych, niedojrzałych jeszcze plam. Pamiętam chodzenie po drzewie w poszukiwaniu czereśni. Bawienie się na dworze do późna, bez żadnego nadzoru i telefonicznej kontroli. Nasze brudne ręce, nogi, podarte i umorusane ubrania... Czy ten czar beztroskiego dzieciństwa zupełnie odszedł do lamusa?
Stając się mamą w życiu nie myślałam o tym, jakie faktycznie będą tego konsekwencje. Owszem, wiedziałam, że muszę się w jakiś sposób przekwalifikować (tu fajny post), zmienić tryb życia i ogólne postrzeganie siebie. Jednak to, co zaczęło się dziać w moim życiu, przeszło moje wszelkie oczekiwania...
Choć początek nowego roku szkolnego dopiero we wrześniu, to już dziś rodzice stają przed dylematem dotyczącym wyboru przedszkola dla swoich pociech. Nabór rusza, więc czym się kierować, by podczas naszego pobytu w pracy nie błądzić myślami i dumać, co dzieje się z naszym dzieckiem?
Wprowadzanie pokarmów stałych niemowlętom metodą BLW często budzi kontrowersje. Szczególną panikę sieje u starszego pokolenia, trzymającego się za serce, gdy tylko widzą 6-miesięczne dziecko z kawałkiem ogórka w dłoni. Pola w swoim życiu nie zjadła ani jednego dania ze słoiczka i wiem, że moje kolejne dziecko także tego nie zazna. Skąd ta pewność?
Dziecko to nowe życie, rewolucja. Pojawiając się na tym świecie, takie bezradne i zależne od innych, wprowadza nowe porządki, zmienia utarte schematy. Relacje się zmieniają, tworzą nowe więzi. A jeśli nie każdy jest na to gotowy?
Nie jest lekko być dziś w związku. Pokusy, by odcinać się od tego, co dla nas niewygodne, co nas rani, co uwiera jak odcisk, są ogromne. W czasach, gdy lepiej wyrzucić i zastąpić nowym, niż naprawiać, wzrusza nawet najbardziej niepozorny gest.
Letni spacer przy zagrodzie żubrów. Podchodzimy do barierki, bliżej ludzi. Chłopiec, na oko pięcioletni, stojący zaraz przy mnie spluwa pod siebie. Ojciec nie reaguje i za chwilę robi to samo, tyle że jego ślina leci metr dalej. Obrzydza?
Wierzyć mi się nie chce, że od wyjazdu nad morze dzieli nas już tyle miesięcy. Teraz zimą, nie zostaje mi nic innego, jak włączyć komputer, powspominać i potęsknić. Święta się skończyły, na co czekać, jak nie na kolejne wakacje? ;)
Kiedyś pisałam dzienniki. Zaczęłam bazgrolić i przestałam. Jednak chęć pisania, nawet do szuflady, została. Żona Artura, Mama Poli i Tolka. Właścicielka Gary'ego, psa. Z zawodu nauczycielka nauczania początkowego, marzycielsko - podróżniczka.
Witaj na łamach mojego wirtualnego dziennika :)
.
